İki balina

Kim bilir kaç kilometre yol yürüdük bugüne kadar...

Yıl 1995 ya da 1996. İlk gördüğüm an onu. Bazı cümleler denilir ya, ilk gördüğün anda siner içine birileri, bilirsin onu çok seveceğini.

Sanırım en büyük avantajım, çok sevdiğim bir insan olması karşımda. Dost. Tanıdık. Çocukluk arkadaşı. Birbirimizin en garip hallerini bildiğimiz, tatil günlerinde bile üzerimde okul tişörtüyle dolaştığım, şuursuz yıllarım. Ama şuurumda kalan biri var. Bugüne dek beraber, bazen uzak bazen yakın yürüdüğüm biri.

Aynı şehirde doğmuşuz. Aynı şehirde büyümüşüz. Aynı ilkokula gitmişiz, ama bunlardan uzun süre haberimiz yok. Sanki bir ip varmış, sarılmış da sarılmış ve olunca da olmuş. Evlenmişiz. Tam iki yıl önce bugün. İlişkinin üzerine konan isimlerin bir anlamı yok, önemli olan en özü, içteki. Hissedilen. Büyüdükçe form değiştiriyoruz, sabit kalan bir şey değil bu dış haller. Özümde hep sevdim onu ama. Hep de seveceğim.

Sağdaki ben, soldaki eşim. Evet, ikimiz de birer balinayız. Uzun mesafelerde yol almaya dayanıklı:)

Düğün günü İzmir'e yakışmayan bir hava vardı dışarıda, ben ise her şey istediğim gibi olsun diye diretiyordum hayata. Bu bir şımarıklıktı belki de, istediğim biri var bir de istediğim gibi bir hava olsun şımarıklığı düğünümde. Tüm bu günler geride kalırken, gerçekten abuk subuk şeylere takılmamayı, hayatı olduğu gibi yaşamayı, gereksiz ciddiye almamayı, hayatta her an ama gerçekten her an eğlenecek bir şeyler bulmayı hatırlatan sevgilime teşekkür ediyorum. Çünkü benim şımarabileceğimi, çoğu zaman bir çocuk gibi olaylara üzülebileceğimi bilen biri var karşımda. Ben ne zaman bardağın boş tarafına baksam, bardağın dolu tarafını gösteren parmağı ve her daim omzunu bana uzatan biri. Yanımda olduğu için ona çok teşekkür ediyorum. En başta hayata. Dilerim hep aynı denizlerde, yan yana yüzeriz...

Nice mutlu yıllara...