Uzun bir sürenin ardından

Bazen bunun bir hastalık olduğunu düşünüyorum: "Sürekli yapmam gereken şeyler var" hastalığı. Ne oldu bilmiyorum ama dün akşamdan sonra, içime bir rahatlık geldi. Ve bence hiç de yapmam gereken acil şeyler yok.

Şu anda bir yandan fırında kek pişiriyorum, bir yandan da bu yazıyı yazıyorum. Sonra üzerine kahve içerek film izlemeyi planlıyorum. Sonrasında ise yapmam gereken çeviri işlerini halledeceğim. Sanırım çeviriye başlamam saat 23'ü bulur, ama şu anda bu umrumda bile değil. Çeviriyi çarşambaya yetiştirmem gerektiği de umrumda değil. Öyle ya da böyle yaparım, sürekli sevdiğim filmi, kitabı, diziyi vs. iş yüzünden ertelemekten sıkıldım çünkü.

Sürekli çalışmam gereken dersler vardı lisedeyken. Yok matematik, o da yetmez fizik. O da yetmez biraz biyoloji, eee türkçe-tarih- coğrafya zaten çalışılmalı. 6 yıl boyunca okuduğum okulda, sabah 9'dan 16'ya kadar derse girer, bir de üzerine 1 saat yol çeker eve dönerdim. Bunların üzerine tüm bu zırvalıkları yapmak, "halletmem gereken işler var" psikolojisi bana liseden kaldı. Aptal üniversite sınavından sonra, saate bakmaktan ne kadar nefret ettiğimi fark ettim ve uzun bir süre saate bakmadım. Ne gerek vardı? Neden acelem vardı? Neden başkalarıyla yarışmak zorundaydım?

Yavaş yavaş soruların cevaplarını verebildim, verebiliyorum hala. Ne acelem var, ne de başkalarıyla bir yarışım. Planlar, programlar, hırslar, yarışlar... bana göre değil. Sevmiyorum. Çok mu spontene yaşıyorum? Hayır, ama bunu her günüme taşımak istiyorum. Nasıl içimden geliyorsa, öyle geçsin günüm. Neyse, şimdi uzun bir sürenin ardından içimdeki rahatlığı olabildiğince uzatarak yaşamak istiyorum. İstediğim ritimde, istediğim aromada...