Zor bir günün ardından: Kedi sıcaklığı

Bugün benim için zor bir gündü. Çok sevdiğim bir arkadaşımın zor gününde ona destek oldum ya da olmaya çalıştım. Zor zamanlarda insan ne yapacağını şaşırıyor. Ne desen, ne etsen... Ama hayvanlar zor zamanlarda nasıl davranacaklarını, ne yapacaklarını çok iyi biliyorlar. Enerjimin düşük olduğunu anlayan iki kedim bana sokuluverdiler. İçimi ısıtıyorlar, tekrar şarj oluyor gibiyim.  Sevgi, sevmek, dokunmak gibisi yok...

Winston

Her eve bir hayvan lazım. Ben şanslıyım, iki kedim var. Onları oğlum gibi görüyorum, Puding ve Winston. Biri benim oğlum, diğeri sevgilimin oğluydu:) Şimdi bir aileyiz. Öyle manyak kedi babası, annesi rolünde değilim ama beni anlamaları, bana destek olmaları beni o kadar şaşırtıyor ki!

Puding

Şu anda sağ kolum üzerinde Puding oturuyor. Elimi öyle bir ısıttı ki, onu oradan kaldırmaya kıyamıyorum ve onun ağırlığıyla birlikte yazıyorum bu yazıyı. Beraber yazıyoruz yani. Sol dizimdeyse Winston var.

İkisinin de karakteri farklı. Ortak noktaları çok sevecen ve oyuncu olmaları. 2,5 yaşındalar ve sokaktan evimize taşındılar. Ne iyi oldu...

Bazen yoruluyorum, çok geliyor maması, kumu ama bunlar tamamen bir saçmalık. Seviyorsan eğer karşılığını da vereceksin. Sevmekle olmuyor, bakacaksın, özen göstereceksin. Her şeye olduğu gibi.

Konuşamıyorlar ama sezgileri feci kuvvetli. Normalde bu kadar yanıma sokulmazlar ya da ikisi aynı anda sokulmazlar. Ama hissediyorlar işte. Bazen annenin, arkadaşının, sevgilinin hissedemediğini, geliyor bir kedi hissediyor.

Yalnızlıktan canı sıkılanlara, depresyona girenlere, hayatıma renk gelsin ama evime gelsin isteyenlere şiddetle tavsiye ediyorum kediyi. Tüm hayvanları deli gibi seven ben, köpeklere de bayılırım, kuşlardan (özellikle muhabbet kuşlarından) biraz korkarım. Köpeğin bakımı daha zordur ama kedi inanın öyle değil. Evin neşesi, evin sıcaklığı, benim dostlarım onlar.

Bu yazımı okusalardı, eminim çok duygulanırlardı:)