Yakışmıyor...

Figen'in bahçesinden

Ölümden ayrı bir hayat yok.

Kalbimde bir sızı. Çok sevdiğim bir kalbi kaybettiğimi öğrendim bugün.

Aynı zamanda bir doğum haberi geldi başka bir yerden.

Ben bir yerde dururken, sağdan bir haber, soldan bir başka.

Hayat dediğin bu dengede. Nefesi almak ve vermek. Doğmak ve ölmek. Her gün öleceğini düşünerek yaşamak ne kadar aydınlık geliyor insana? Öyle de yaşanmaz ama sanki hiç ölmeyecekmiş gibi bir tavırda pek aptalca duruyor ya!

Bu biriktirmeler… sözcükleri, kırgınlıkları, öfkeleri, öpücükleri içimizde, nereye kadar?

Bu tutmalar…

Yakışmıyor hayata!

Çok sevdiğim mavi gözlü bir dost, babasının vefatının ardından üzüntüsüne dayanamamış, bedeni daha fazla burada kalmak istememiş, hastalanıp onun yanına gitmiş. Belki o çok huzurlu, dilerim öyledir. Yanımdayken bana ışık olan enerjisi, şimdi uzaktayken de benden eksik olmayacak biliyorum ama üzülüyor insan.

Sevdiklerimiz, ailemiz bir başka! Gerisi çok boş, geriye kalan tüm ne varsa pek saçma. En kıymetlisi hayat, hem burada, hem de her neresiyse orada. İşi gücü bırakın demek istemiyorum, ben de tam yetiştirmem gereken bir işin ortasındayım ancak: İş güç, bir yere kadar. Daha daha arkada önemli olan bir temel var, es geçtiğimiz, gözümüzün alıştığı, hep yanımdalar, zaten benim diye bildiğimiz ve şımarıklık yapıp umursamamaya başladığımız kıymetler.

Neyin gerçekten kıymetli olduğunu, neyin olmadığını bilmek yetiyor, bu iyi geliyor.

2006 Eylül'den bir kare... 

Canım Figenime öpücükler! Çocukken aramızdaki yaş farkına rağmen onu hep olmamış olan ablam, bir adım ötede arkadaşım olarak gördüm, sevdim. Onun yanında kendimi hep güvende hissettim. Almancadaki harika bir kelime… Geborgen! Emniyetli…

Işıklar yağsın üzerine.

Ps: bu yazı şifa niyetine yazıldı, garip bulanlar varsa hoş görün!