Hayal&gerçek

Baraka Yoga'nın penceresinden akşamüstü. 

Yazmadan olmaz. Yazmazsam unuturum belki. Hep öyle gelir. İster kitapta okunan kalbi vuran bir cümle olsun, ister yaşınılan bir an.

Öyle anlardan geçiyorum. Nereden geçtiğimi ilk başta anlamıyor gibi oluyorum, hafif bir sarhoşluk gibi, neredeyim, ne yapıyorum… Gerçekten hayal ettiğimi yapıyorum öyle mi? Öyle işte.

Şu an Baraka Yoga’nın mavi grili kanepesinde oturarak yazıyorum bu yazıyı. Bugün iki ders yaptık burada, dostlar, tanıdıklar ve yoga yapmak için yeni buranın kapısını çalanlar yavaştan yollarını Baraka’dan geçirmeye başladılar. Nasıl oluyor tüm bunlar…

Birlikte nefes almayı özlemişim, omuzların hep beraber serbest bırakılmasını, sırtın rahatlamasına izin vermeyi, kaşların ortasını hep birlikte gevşetmeyi özlemişim. Ne kadar özlemişim ben hayalimin gerçekleşmesini.

Başka yerlerde de ders verdim ve hep çok severek ders verdim, ama şimdi burası farklı. Sanki boş bir sayfaya rengarenk kalemlerle çizdiğim resim can kazandı. Bu his, bambaşka. Ve en önemlisi, süreçteyim. Hedef yok. Yapmam gerekenleri, elimden geldiğince yapıyorum, ama hedefim Himalaya Dağları’nın tepesinde beni beklemiyor. Ben bir yolda yürüyorum ve öylesine keyifli ki bu adımlar. Yolun sonu yok, sadece yolculuk var. Biraz hızlı gelse de yolda gördüklerim, yine de ben sakince izleyebiliyorum galiba.

Güzel bir yorgunluk çöküyor üzerime, ama yüzümde gitmek bilmeyen hafif bir tebessüm. Yarın ki ders için minik hazırlıklar kafamda . Hep telaşlı olan ben, telaşımı, tedirginliğimi bir iki adım geride bir yerlerde bırakmış, azaltmış gibi hissediyorum. İçimde bir huzur, en derinde.

Hayat, her halin için teşekkür ediyorum sana. Her halini bir bütün olarak anlamak, gün be gün, an be an, en önemlisi bence. Kendime hatırlatmaya çalışıyorum unuttukça…  

Sevgiyle.