Ölüm konusu öyle bir şey. Sadece öyle. Ne bir cümle ekle, ne çıkar. Ne böl, ne çarp, sadece kendini bir noktandan parçala.
Nasıl anlatsam, neden anlatsam ki. Ama anlatmalıyım, sanki okur bunu gibi geliyor.
Bazen hayatınıza biri girer. En yakınınız değildir, en uzağınız da değil. Bir de takip edersiniz durumunu, bilmek istersiniz hep iyi mi, nasıl mı, düzeldi mi. Benim ilk özel öğrencimdi. Rahatsızlıkları vardı, bir tedavi sürecinden geçiyordu ve yoga yapmak istiyordu.
Beraber, hatta baş başa demek isterim, onunla baş başa yoga yaptık. 1,5 yıl düzenli olarak devam ettik derslerimize. Öyle güzel derslerdi ki, her dersin yeri ayrı falan ama, özellikle meditasyon kısmında, nefes kısmında ona hayran kalıyordum. Derin nefesler, yumuşak ve zarif bir oturuş vardı karşımda. Yoga ona iyi geliyordu, kaygısını, stresini biraz da olsa hafifletiyordu. Ben de buna aracı oluyordum ya. Bir süre haftada iki olarak düzenli çalıştık, sohbet ettik, arkadaşlaştık.
Ben ona nasıl geldim, en iyi o bilir, ona sormak lazım. Ama o bana çok iyi geldi, onunlayken paylaştığımız alan iyice sakinleşiyor, sessizleşiyordu gözlerimizi kaparken. Ellerimiz kalbimizin önünde birleşirken. Sohbetlerimizde her seferinde beni cesaretlendirendi...
Daha beraber yoga yapacaktık demek istiyorum! Beyin bir yandan kabul etmiyor olanı biteni.
Haberi, çok garip bir noktada aldım. Bir arkadaşın düğünü için şehir dışındaydım, tam süslendim, püslendim düğün için. İnternete göz atarken bilinen sosyal ağlardan birinde öğrendim. Emin olamadım, ortak bir arkadaşı aradım. Ardından da düğüne gittim.
Zor geçen bir düğündü. Boğazımda düğümler. Bir yandan kalbim diyor "iyidir merak etme"... Zor işte, zor.
Böyle olaylar hiç olmasa demek istiyor insan, hep yaşasak, hiç hastalanmasak, kaybetmesek sevdiklerimizi. Ama böyle. Hayat bu. Yaşıyorsan eğer, ne güzel. Yaşıyorsan eğer, tatlısı kadar, acısını da yaşayacaksın. Yaşıyorum.
Şu anda çok sevdiği adada sevgili Elif. Işık olsun mekanın. Kalbin de rahat...
Teşekkür ediyorum, paylaşılan her an için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder