Ve en güzeli ...

Bazı insanlar bizi iyileştirir. Bazen, bazı mekanlar da bunu yapar. Mekanların üzerimizde tahmin ettiğimizden çok daha güçlü bir etkisi vardır. Eviniz, odanız, koltuğunuz, sizi etkiler. Ve elbette yaşadığınız şehir. Beraber şekilleniriz, birlikte yaşar, yaşlanırız.

“Seul gece çok güzel, ışıl ışıl. Gündüzleri genellikle gri oluyor. Ama çok güzel yine de, sürekli takıldığım kafeler var, arkadaşlarla gidiyoruz, kahvemi alıyorum ve sohbet muhabbet. Arada ödevlerimi bile yapıyorum. İnsanlarla güzel oluyor gündüzler de…”

Geçtiğimiz yıl ışığı sönmüş bir dost evimdeydi. Hangi yöne gideceğini bilmeyen, adım atmaya bile neredeyse isteği kalmamış biri. Ne kadar sarsmak istesem de dışarıdan, insan ancak kendi kendini sarsabiliyordu. Ne yapıyorsak, kendi içimizden başlıyordu bu güç, sonrasında eyleme dökülüyordu. İstenildiği kadar cümle duyulsun, bir anlamı olmuyordu, insan ne yaparsa kendi yapıyordu.

Nitekim, bir ses kendisini mekan değiştirmeye yöneltti. Kaşların kaygılı duruşu, tek başına uzaklara gidince doğal yumuşaklığına kavuştu, yüzündeki asık ifade değişti, gözündeki ışıksız bakışlar yeniden parlamaya başladı. Bıraktı her şeyi arkasında, zor da olsa, kendi istediği yola girdi.

Tam 14 ay sonra, tekrar karşımdaydı. Bedenindeki, ruhundaki bütün yükleri atmıştı üzerinden. Gözleri ışıl ışıl, hayatına yepyeni bir dil katmıştı. Çok zor da olsa, içinden geldiği için, sevdiği için, ayıla bayıla yepyeni bir dil öğrenmişti. Hayatına da açtığı beyaz sayfada, yeni diliyle, yeni bir insan olarak hikayelerini yazmaya başlamıştı. Vay be!

Yaşadığı tüm zorluklara “şükreden”, maddiyatın aslında bir şeyi yapmak için engel olmadığını bizzat deneyimlemenin gururunu yaşıyordu. Günde bir iki iş birden yaparak, okulu da ihmal etmeden, artık hayatını idame ettirebilmenin sevinci paha biçilemezdi.

Çoğunlukla, kendimiz önümüze engeller koyuyoruz. Başkası koyduysa eğer önümüze engel, işimize gelmediği için bizzat o engeli önümüzden kaldırmayan yine biziz. Kabul ediyorum, hepimiz önümüz bomboşmuş gibi koşup gidemeyiz. Herkes de herşeyi yapmasın zaten. Ama şu anda karşımdaki dostumda görüyorum ki, sadece kendine ve hayata güveniyor. Dünya tahmin ettiğimiz kadar büyük değil, şu anda bir kıtadan, birkaç uzak kıtaya bile gidip yaşamak istiyor. “Şansımı deneyeceğim, bunu yaptıysam, onu da yaparım” diyor. İnanmak kendine, inanmak hayatına ve gereken çabayı harcamak, bunun arkasında durmak bence her şeyi mümkün kılabiliyor.

Ailesini, ülkesini, buradaki dostlarını geride bırakmak konusunu da öylesine halletmiş ki. “Kimseye bağımlı değiliz, özgür olmak istiyorum. Nasıl olsa bir gün ayrılacağız hepimiz. Özlemek güzel, ama bu beni alı koymuyor. Mutluyum böyle.”

“ Ve en güzeli ne biliyor musun?”

Bu cümleyi o kadar çok kurdu ki! Dün onu dinlerken farkettim, ben böyle bir cümle neredeyse hiç kurmuyorum. “Ve en güzeli şu…”  İmrenilecek güzellikte bir cümle…

“Ve en güzeli: Bir sürü arkadaşlar edindim. Bir sürü tatlı insanlarla tanıştım.  Japon, Çin, Rus, Afrikalı ve elbette Koreli…  İnsanlar her yerde insan ve tahmin ettiğimizi sandığımız, saçma sapan önyargılarımızın hepsi bomboş. İnsanlar sıcak, insanlar sevgi dolu, insanlar dost canlısı ve canayakın. Harika insanlarla tanıştım, en güzeli bu!“

Benim içinse, en güzeli dün çok özlediğim dostuma sarılmaktı. Yolun açık olsun, anlattıkların da bana ışık.

PS: Kar güzelsin. 

PS: Baraka Yoga'da ne var ne yok?