Yola çıkmak, sırtına çantanı atmak, arkada kimseyi düşünmemek, yarın yok, dün yok, an yakalayabildiğin kadar, yakaladığını da öperek kalbine koymak...
Kim istemez ki böyle yolları? Ama hep istediğin yol mu olacak, hep istediğim mi olacak? Ne sıkıcı, ne gereksiz, ne bayık, olmasın sahiden.
Arkamda giderken, düşündüğüm birinin olması çok güzel. Yanımda birinin olması çok güzel. Uzakta beni düşünen birilerinin olması çok güzel. Yalnızlık, çok güzel. Kendi yalnızlığım, her an buluşabildiğim bir mesafede olsun, ona ulaşabilecek gücüm olsun, yeter. Bazen etraftaki her şey ağırlık, kalabalık yaratır. Oysa sevince etraftakileri, "eksik olmasınlar" oluyor tek dilek...
Kara kış geçirdi bir yanım, zaten ben kışları sevmem ki. Her mevsimi sevmem şart mı? Hep kolayı tercih etmek keyifli mi? Hayır, binlerce kere hayır. İnanmam böyle diyen hallerime. İsyan ederim, öldüm bittim derim, ama sevmem ben öylesine kolayları, öylesine bir yaşamı.
Tüm kış bir dileğim vardı, denize girmek. Zira geçtiğimiz yıl girdiğim denizin çoğundan bir şey anlamamıştım. Çünkü aklım hep plan, program yapmak halindeydi manyaklar gibi. Evet, bu hal sadece bir manyaklıktır. Ve evet, her insan gibi manyamak benim de hakkımdır. Ama bir dur.
Kış geldi, durdurdu bu halimi. "Gel, bir gör, öyle senin defterlerine karaladığın gibi bir dönem olmayacak, zaten bir türlü anlamadın, asla olmuyor, bu yaşamak değil..." dedi. Eyvallah diyerek, kabul etmek istedim, ama yapamadım, çırpındım, durdum ve tek hayalim ışık oldu kara kışa. Deniz. Denize girmek. Sıcak, huzurlu sulara dalmak. Sırt üstü uzanmak, omurgamı yere değil, suya bırakmak. Yıkanmak.
Geçtiğimiz günlerde gerçekleştirebildim bunları. Tavrıma baktım, kış boyunca utanmadan takındığım. İçimden "nık nık" diyerek biraz kınadım kendimi, sonra tebessüm ettim bacağıma deyen balığı hissedince. Ben de balığın arkasından yüzdüm ılık denizde. Kafamı sudan çıkardım, ayaklarım kumlara değerek yürüdüm oturdum yere. Esen lodos, zihnimdeki, ruhumdaki tüm kara noktaları aldı götürdü bir başka bahara.
Yollar her zaman sessiz: Bilemiyoruz ne getireceğini.
Yollar huzur: Kalp sessizleşse, buluyorsun onu en kötü halinde bile, ama susmak çoğu zaman acı.
Yol: Her şey bir yol. Her nefes bir yol. Her gün bir yol. Öyle ya da böyle, iyi ki yürüyorum.
Yollar, ne guzel yazmissin cenem! insanoglu zoru secmeye meyilli, zoru secerek kisaltiyor omrunu ama dolu dolu yasiyor! kolay olsa belkide cok uzun ve zevk almadan gececek bu yollar. Benim icin de denize gor tatlim, tadini cikar kumun denizin suyun, insani arindiran bir yer, ben de cok seviyorum!^^ xoxo
YanıtlaSil